Vamos a Bolivia!

Vamos a Bolivia!

Middels een tour geboekt bij Lithium Adventure zijn wij in alle vroegte opgehaald om eerst naar de grensovergang tussen Chili en Bolivia te gaan. Onze medereizigers voor de tour waren een Duitser (Alex) en een Duits/Oostenrijks stelletje David en Gerhard. We werden met het busje naar de grens met Bolivia gebracht en kregen eerst een heerlijk ontbijt voorgeschoteld, alvorens we langs de immigratie gingen.

Deze grensovergang wordt dagelijks enorm veel gebruikt door alle toeristen die dezelfde tour doen. Het huidige migratiekantoortje dat zij echter gebruiken als grensovergang lijkt meer op een verlaten tuinhuisje dan een veel bezochte douane. 

Na de benodigde stempels in ons paspoort moesten we al onze spullen overhevelen naar een 4x4 auto en ontmoeten we onze chauffeur/gids voor de tour: Cesar. Cesar sprak zoals verwacht geen Engels en aangezien onze medereizigers zelfs nog slechter Spaans praten dan Marijn, betekende dat, dat Carmen net als in Chili de tolk was. 

De eerste stoppen zijn in Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa, een beschermd natuurgebied gelegen op ongeveer 4.300 meter. We zijn hierbij gestart met Laguna Blanca (ja, deze was dus ook echt wit) en zijn vervolgens doorgereden naar Laguna Verde (en deze was ook groenig gekleurd). Beiden zijn ontzettend mooi! 

Vervolgens reden we naar de dessert de Dali, zo genaamd vanwege het surrealistisch karakter van de omgeving. Tot zo ver ging de reis voorspoedig en hadden wij geen last van de hoogte (inmiddels zaten we op 4400 meter).

De laatste stop voor de lunch is een bezoek aan een termas. Hier merkten wij dat we al sneller buiten adem waren. Uiteraard gingen wij even lekker in het natuurlijke warm water bad. Van te voren had Cesar ons gewaarschuwd maximaal een half uur erin te blijven in verband met de hoogte. Dus na 15 minuten droogde wij ons af en kleedde wij ons aan. Daarna moesten we een klein heuveltje oplopen om te gaan lunchen. Dit viel met name Carmen erg zwaar, aangezien ze ook een redelijke hoofdpijn had. Uiteindelijk zijn wij halverwege blijven wachten en is Cesar teruggereden om ons op te halen. Eenmaal boven kregen we een heerlijke lunch, iets typisch voor die regio in Bolivia (we weten niet meer hoe het heet).

Na de lunch begon Carmen zich steeds slechter te voelen en bij de volgende stop, de geisers (Geyser sol de mañana), bleef Carmen in de auto. Na de geisers volgde voor Marijn het hoogtepunt van de eerste helft dag van de tour, namelijk Laguna Colorado. Bij deze laguna zijn drie verschillende soorten flamingo’s te zien, in enorme aantallen! Marijn doet datgene waar hij zo enorm gelukkig van wordt: foto’s maken van deze waanzinnig mooie dieren! 

Carmen bleef wederom in de auto, wat een goede beslissing leek want hierna voelde ze zich iets beter. Vervolgens reden in bijna 2 uur richting het hostel in het dorpje Villamar (op hoogte van 4050 meter). 

Daar aangekomen ging het helaas weer slechter met Carmen. Zo slecht dat we uiteindelijk naar een dokter zijn gebracht, omdat Carmen alleen maar kon denken dat ze naar een lager gelegen plaats wilde. Het bezoek aan de dokter was een van de beste beslissingen tot nu toe. Carmen kreeg een cocktail aan medicijnen en zuurstof toegediend, en na een nacht goed slapen voelde ze zich een heel stuk beter en konden we gelukkig de tour voortzetten.

Dag 2 zijn we gestart (na wederom een lekker ontbijt) met rotsformaties, waaronder de Copa del Mundo en een kameel. 

Vervolgens zijn we naar Laguna Secreto gegaan. Zoals de naam al doet vermoeden ligt deze laguna enigszins verborgen. Na een leuke wandeling in een rustig tempo (want de hoogte is nog steeds rond de 4000 meter) komen we uit bij het uitzicht punt over de laguna heen. Bij deze laguna lopen zeer veel lama's rond. 

Hierna zijn wij richting een klein dorpje gereden waar we weer een goed verzorgde lunch hebben gegeten. 

De tour eindigde op deze dag in Uyuni, wat nog een flink stuk rijden was. Eerst hebben wij ingecheckt in het hostel en daarna zijn we naar de zoutvlaktes gereden voor de zonsondergang op Salar de Uyuni. Voor ons was dit de mooiste zonsondergang die wij tot nu toe gezien hebben.

De volgende ochtend zijn wij heel vroeg (4:30) opgestaan, om de zonsopkomst te zien op de zoutvlaktes. Dit was wederom heel erg mooi, echt echt echt heel erg mooi. Na in het zouthotel te hebben ontbeten, verkennen we de zoutvlaktes een beetje, man man man wat is deze enorm. Hierna volgde een "verplichte" fotoshoot, waar we vooraf tegen op zagen, maar stiekem vonden we het toch best leuk. 

Als laatste onderdeel van de tour gaan we nog naar de 'Train Cementary'. Dit was aardig om te zien, maar zeker niet spectaculair. 

In de middag, als de tour is geëindigd, lopen we zelf een beetje rond in Uyuni en komen tot de conclusie dat er in Uyuni niet heel veel te beleven is. Wij besluiten daarom toch direct voor de volgende dag een busticket naar Sucre te kopen. Over onze avonturen in Sucre de volgende keer meer. 

Liefs Marijn & Carmen