Aprendemos Español en Sucre

Aprendemos Español en Sucre

Na een indrukwekkende tour vanuit San Pedro de Atacama naar Uyuni, zijn wij na Uyuni met de bus naar Sucre toegegaan. Deze busrit ging op zijn Boliviaans. Wat een Boliviaanse manier is? Inefficiënt, onhandig, traag en onduidelijk. Maar wat ook Boliviaans is: het is goedkoop. Na een rit van ongeveer 8 uur (met een uurtje overstap in Potosi) zijn wij veilig en wel aangekomen in Sucre. Tijdens de busrit hebben wij een ander Nederlands stel leren kennen en omdat de busterminal van Sucre ruim 2 kilometer van het centrum afligt hebben wij besloten met zijn vieren een taxi richting het centrum te nemen. Het aanhouden van een taxi was even lastig, maar uiteindelijk lukt dit ook en lijken wij goed aan te gaan komen in onze hostels. 

Onze taxichauffeur dacht dit sneller voor elkaar te kunnen krijgen. Tijdens de rit stond er op de weg een kleine file. Hij besloot deze rij met auto’s aan de linkerkant in te gaan halen, op het moment dat er vanuit een zijstraat aan de rechterkant een andere auto linksaf wilt slaan (althans, dat denken wij). Onze taxichauffeur begon heel hard te toeteren, maar de rem deed het of niet, of hij wist deze uit schrik niet te vinden. Het gevolg was dat hij uitweek naar de linkerkant waar een greppel was met een betonnen loopbrug. De linkerkant van de auto stuitte in de betonnen-greppel en de rechterkant van de auto komt met een klap tot stilstand op de betonnen loopbrug (geen zorgen, het gaat op het moment van schrijven echt goed met ons!). Het andere Nederlandse meisje, Ide, knalde met haar hoofd tegen het plafond en heeft last van haar nek en haar hoofd. Bij Wouter schoot het in zijn rug. Marijn heeft gelukkig nergens last van, anders dan enorme schrik zoals wij allemaal hebben! Carmen is tijdens de botsing met haar hoofd tegen het voorruit aan geknald, dus met een kleine schaafwond en een buil is zij er gelukkig ook goed vanaf gekomen. Met de taxichauffeur hebben wij, ondanks de rare keuze auto’s te gaan inhalen, te doen. Met zijn auto is niets meer te bereiken, hij heeft geen geld om te kunnen bellen met zijn eigen telefoon en met een stukke auto zal hij niet snel weer geld verdienen.. 

Maar wij hebben onze les geleerd: als er werkende gordels in de auto zijn (die zijn er vaak ook gewoon niet), dan dragen wij die nu. Uiteindelijk hebben wij 2 dagen later met Ide en Wouter nog heerlijk gegeten en geborreld. De schrik is hetgeen dat is overgebleven en de fysieke klachten verdwijnen bij ons allemaal gelukkig heel snel! 

Na een goede nachtrust, en wat belletjes naar het thuisfront in de ochtend, start onze eerste dag in Sucre productief! Wij hebben contact gelegd met een homestay waar wij konden verblijven tijdens onze Spaanse lessen en wij hebben een docent gevonden die ons particulier kan lesgeven. Dit scheelt een hoop in kosten, dan de lessen te nemen via een school. Terwijl wij alles aan het regelen zijn merkte Carmen op dat Marijn zijn ogen gelig waren. Hierop waren wij niet gerust, dus na een zieke Carmen in Uyuni en een taxiongeluk, paste een ziekenhuisbezoek perfect in het rijtje. Met de backpacks op zijn wij naar het eerste ziekenhuis gelopen waar wij ons doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Er werkten daar namelijk geen specialisten (het is Bolivia). Aangekomen bij het tweede ziekenhuis zijn wij raar aangekeken: dit ziekenhuis is alleen voor gynaecologie. Hier paste Marijn met zijn ‘klachten’ ook niet helemaal tussen.. Zij verwijzen ons door naar de overkant van de straat waar een derde privé-ziekenhuis is. In dit ziekenhuis werken daadwerkelijk specialisten ook voor het onderzoeken van mogelijke kwalen aan Marijn zijn lever. Het enige obstakel bleek hier de taal te zijn, want de artsen spreken geen Engels. Gelukkig loopt er een super behulpzaam Duits meisje rond dat stage loopt in het ziekenhuis dus voor elke uitslag en onderzoek is zij opgetrommeld om te helpen met vertalen. Er is bloed afgenomen en een echo gemaakt van Marijn zijn buik en gelukkig blijken alle waarden binnen de normale norm. Wij houden dus zijn ogen in de gaten en mocht het gele toenemen dan kunnen wij weer terug naar een ziekenhuis, maar voor nu zijn wij in ieder geval gerustgesteld! 

Na het ziekenhuis zijn wij, toch met een taxi, naar de homestay toegereden en zijn daar ontzettend warm ontvangen! Elizabeth (de vrouw) woont samen met Eric en samen hebben zij twee kinderen Ariane (16 jaar) en Benjamin (8 jaar). Voor een laag bedrag kunnen wij daar slapen en krijgen wij daar elke ochtend ontbijt en lunch. De lunch is in Bolivia meestal wat in Nederland het avondeten is (en Elizabeth kan heerlijk koken, dus elke middag is het weer een feest!). 

De eerste zaterdag in het gezin werd Vaderdag in Bolivia gevierd (Dia del Padre). En hoewel Moederdag schijnbaar nog groter wordt gevierd, wordt Vaderdag dat dus zeker ook, in ieder geval een stuk groter dan in Nederland. Wij zijn zaterdagochtend rond 9 uur met Eric, Elizabeth en Benjamin naar Benjamin zijn school gegaan, waar alle onderbouw leerlingen met elke klas een dans uitvoerden. Ook werden er diverse spelletjes gedaan. Vaders die zo snel mogelijk een stropdas moesten strikken bij hun zoontje, of nog leuker: vaders die het haar van hun dochters in een staart moesten krijgen. Het was super leuk om deze feestdag zo mee te mogen maken, we hebben ontzettend genoten van het hele tafereel! 

De 8 dagen (7 lesdagen) die daarop volgden hebben in het teken gestaan van Spaans leren! Wij kregen van Silvia elke dag 4 uur lang les, waarbij wij vooral veel grammatica aangeleerd krijgen en ook spreken en luisteren. Spreken en luisteren doen wij gelukkig ook veel in onze homestay, dus wij merken hierin veel verbetering. Na de lessen en de lunch zijn wij meestal de stad in gedoken en hebben wat plekken bezocht als de cemetery en Recoleta (een uitzichtpunt op de stad). 

Mocht je ooit in Sucre zijn, dan raden wij je aan om een hapje te gaan eten bij Joyride café. Ze hebben hier onder andere wentelteefjes, bitterballen en Bosche bollen, maar wij raden je aan de Empire State burger te bestellen. Deze was namelijk zo lekker dat wij hem vier keer moesten eten (een burger is meer dan genoeg voor twee personen, de naam van de burger geeft al aan dat deze burger flink wat lagen en dus hoogte kent). 

Na onze Spaanse lessen hebben wij besloten nog 2 dagen in Sucre rond te hangen voordat wij naar Santa Cruz zijn gevlogen. Onze volgende blog zal daarover gaan en jullie weer belonen met veel mooie foto’s! 

Liefs Marijn & Carmen