They see me rollin’

They see me rollin’

Donderdagochtend om 9 uur werden wij opgehaald voor een transfer naar de camperverhuur. Middels een rit van ongeveer 3 kwartier rijden wij, langs de oceaan, naar het kantoortje toe. Onderweg zien wij eerst meerdere dolfijnen vissen en als kers op de taart zien we tot slot ook nog meerdere orka’s nabij de kust! Wat een ochtend, nu al!

Aangekomen bij de camper begint het uitleggen: van alle technische aspecten van de auto zelf (een RAM 2500 – automaat) tot alle praktische zaken in het camper gedeelte zelf. Na ongeveer 1,5 uur stapt Carmen in de grote bak en begint de rit! De eerste dag hebben wij besloten gelijk de oversteek te maken van Punta Arenas naar Puerto Natales. Na een mooie rit komen wij in de avond aan op een camping waar wij onze eerste nacht met z’n vieren in de camper doorbrengen (uiteraard met een wijntje erbij!). 

De volgende dag rijden we van Puerto Natales door naar Torres del Paine. Rut del Fin del Mundo.

Een waanzinnig groot natuurgebied waar diverse hikes gemaakt kunnen worden. Omdat Carmen graag even een dag ‘niets’ heeft komen wij hier vroeg in de middag aan en vertoeven deze in de camper met een heerlijk Chileens wijntje en een kaartspelletje. 

Zaterdag zijn wij om 6:15 opgestaan om bijtijds in Torres del Paine naar Base del Torres te kunnen hiken. Dit is op papier een hike van +/- 4:00 uur heen, en dan ook weer terug. We hebben er zin in! Vol goede moed zijn wij de hike gestart en zijn wij verwonderd over de grootste natuur om ons heen. Al eventjes na de start worden onze kuiten op de proef gesteld: helling 1 op, rotsen over, nog een berg op. Al gauw zijn niet alleen onze kuiten opgewarmd, maar ook onze bovenbenen worden flink gebruikt! Na ongeveer 2 uur lopen komen we uit bij Refugio Chileno. Hier eten wij een broodje voor nieuwe energie en gaan dan weer op pad voor het tweede deel van de hike omhoog. Tijdens het tweede deel gaan de paden steeds vaker omhoog middels meer rotsen, modder en begint het hoe hoger we komen ook te sneeuwen. Het waait hard, het is koud en eerlijk is eerlijk: het is fysiek pittig! Met onze jonge benen houden wij ons redelijk staande, maar voor Loes en Herman is het een behoorlijke aanslag. Ongeveer 20 minuten voor de top besluiten Loes en Herman de hike te staken. Zij lopen uiteindelijk terug naar het startpunt en wij vervolgen onze weg naar het uitzichtpunt. De laatste meters van deze hike zijn ontzettend lastig door de sneeuw, de harde wind en alle rotsen. Uiteindelijk komen wij aan bij het einde van de trek! Trots, wat een onbeschrijfelijk gevoel! Wie kan er zeggen deze hike 5 maanden na een heupoperatie gedaan te hebben? 

Omdat het enorm bewolkt was waren helaas de drie Torres voor ons niet (duidelijk) zichtbaar, maar dat neemt niet weg dat wij ontzettend hebben genoten van deze prachtige tocht. Op de weg terug zijn wij halverwege Loes en Herman tegengekomen. Herman heeft helaas zijn knie verdraaid, dus op een gematigd tempo hebben wij onze weg naar beneden vervolgd. Uiteindelijk hebben wij onszelf op een heerlijke maaltijd in een restaurant getrakteerd die avond. Meer dan verdiend vonden wijzelf. 

De volgende ochtend zijn wij wederom vroeg opgestaan (5:30 de wekker) wij zouden namelijk vanaf de plek waar wij sliepen poema’s kunnen spotten! Wij zijn daarom dik ingepakt de camper uitgestapt, maar zagen bij de ingang van de hiking-trail dat deze pas opent om 9:00. Zonder gids voelen wij ons niet veilig genoeg het er maar op te wagen dus daarom hebben wij ook Loes en Herman uit hun bed getrommeld. Tijd namelijk om met de camper langs de route te rijden waar iemand ze onlangs nog heeft gespot. Helaas hebben wij geen geluk, want wij zien geen poema’s. Na met de camper nog een rondje te hebben gereden door het park verlaten wij (enigszins stijf en stram) Torres del Paine. Wat een waanzinnige plek! Wij hebben onze route vervolgd naar Argentinië waarbij El Calafate de volgende bestemming wordt. Daarover weer meer in onze volgende blog! J

Liefs Marijn & Carmen